A Clip of History...

آخرین گفتگوی دیوید فراست با شاهنشاه آريامهررا میتوانيد در تارنمای 1400 سال ملاحظه کنيد. ايرانيان نا آگاه و پشت به ميهن کرده که دستانشان در دست برخی بيگانگان و طراحان توطئه عليه نظام موجود بود شاهنشاه ایران را در سال 57 از ایران بيرون راندند. به او پيرايه هائی بستند که نه حقيقت داشت و نه براستی می توانست معقول و درست باشد. در اين گفتگو ديويد فراست "آگهی" دقت کنيد "آگهی" را که در يک روزنامه آمريکائی چاپ شده را بعنوان سند جنايت شاه برای او می خواند و می گويد شما صد ها هزار نفر را در ايران کشته ايد... شاه با تمسخر پاسخ می دهد آنها می دانند هزار نفر چه رقمی است، چطور، آنها میدانند يکصد هزار نفر چه رقمی است؟؟ معلوم می شود اين آدم ها شمارش را هم درست نمی دانند.

در پاسخ شماچه مقدار پول بيرون آورده ايد با اکراه پاسخ می دهدمسلما ميليون ها کمتر از بسياری ميليونر های آمريکائی و غربی.

جبهه ملی تا جبهه نا ملی، روشنفکرانی همانند، سنجابی، ابراهيم يزدی، بنی صدر، صادق قطب زاده، امير انتظام، به همراه توده ای ها همراه با مذهبیون وابسته به توطئه بين المللی هم گام گشتند و حاضر شدند درحاليکه شلوار بپا نداشتند پشت به انگلستان و آمريکا و فرانسه و امامشان قرار بگيرند ولی يک لحظه به فرهنگ ودانش و تمدن وارزش های ملی ايران فکر نکنند و جمهوری اسلامی را به ايران بياورند.

درجائی از اين گفتگو شاه از واژه Important استفاده می کند و می پرسد چقدر اين سازمان ها مهم هستند که اين کار ها را بکنند ولی ديويد فراست آن واژه را به Impotent به چم ناتوان، دارای ضعف قوه باء برداشت می کند، ولی شاه می خواهد بگويد اينها چه کسانی هستند که اين تغييرات را در دنيا به اجرا دربياورند ولی همين جملات شاه را به نوع ديگری تعبير می کند. همانطور که ديگر اتهام ها را به روش خودش که معلوم است از سوی همان طراحان سرنگونی رژيم شاهنشاهی بهم آورده شده هر گفتار شاه را به نوعی تعبير غلط می کند.

امروز ميدانيم که صادق قطب زاده وابراهيم يزدی با سيا و ک گ ب همکار بوده و مزد بگير آنها بوده اند، ودر اين شکی نيست؛ ديويد فراست می پرسد: گمان می کنيد اينها از کجا آمده اند، شاه پاسخ می دهد شما اگر از خمينی بپرسيد فايده مثلا بادام چيست و چه موادی در آن است او قادر به پاسخ به شما نخواهد بود و گمان می کنيد اين همه نقشه و طرح و برنامه را اين مرد کنار هم گذاشته است، شاه می گويد آنها به سيا و ک گ ب وابسته هستند؛ دويد فراست با تعجب می پرسد «واقعا؟؟» انگار نمی داند.

شاه از اينکه ژنرال فردوست و قره باغی با اجازه دادن به هايزر برای ورود به ايران به او خيانت می کنند گله می کند و می گويد فردوست بين فاميل و افراد خانواده من زندگی کرده و بزرگ شده. فراست می پرسد اينها چکار کردند، شاه پاسخ می دهد «خدا میداند چه ها نکردند».

بدون شک شاه با درايت و آگاهی که داشته نمی تواند اين حرکت را بر خواست مردم استوار بداند و آنرا يک توطئه بين المللی می خواند، و چند بار تکرار می کند من حاضر نبودم گلوله ای برعليه مردمم شليک شده باشد. شاه اين کار را به توطئه ای که شرکت های نفتی در پشت آن هستند مربوط می داند ولی هرگز نام آن شرکت های نفتی را بيان نمی کند.

شاه به بسياری مطالب ديگر آگاهی داشته که با مرگ خود همه آنها را به تاريخ می سپارد، ولی هرگز آنچه رخ داد را يک جنبش مردمی نمی خواند و آنرا توطئه بين المللی قلمداد می کند. آيا کسانی که مرتب تکرار می کنند «من که دائی جان ناپولئون نيستم !!» می توانند اگر شاه زنده بود در حضور او هم همين «ادعا» را تکرار کنند؟؟ آيا شرم نمی کنند؟؟

بیاد آوریم که دیوید راکفلر شاه ایران را اینچنین می ستاید:

یکی از مطلع ترین اشخاص در باره حواث دنیا بود که تا آن زمان دیده بودم

نگاه کنید به :آنتونی سمپسون (1366) رباخواران، سرگذشت بانکداران در جهانی خطر خیز، ترجمه مصطفی قریب، چاپ اول، برگ 481