History Truths...

او در بهترين روزهای زندگی وجوانی اش غصه مردم ايران و ايران را میخورد، امروز 85 درسد مردم ايران غصه نبود اورا میخورند. امروز سران کشورهای منطقه غيبتش راباخون وگوشت وپوست واستخوان حس ميکنند، دوستانش غم جاودانه ازدست دادنش را با سربلندی هائيکه تاريخ برايش رقم زده است، آسانترتحمل ميکنند وحتی بسياری ازدشمنانش دريافته اند که او ابر انسانی بود فراسوی تاريکی های سياست وزمان که درهمه هنگامه عمر افتخارآميزش جزبه ايران و ايرانی و رفاه مردمش فکر ديگری نداشت. اگر، چه او و چه پدر بزرگوارش 15 سال بيشتر برسرکار بودند زيربنای کشور چه از نظر صنعتی و ترقی و چه از نظر سياسی و اقتدار ملی و منطقه ای بالاترين، برابر يا شايد پيشرفته تر از کشور های به اصطلاح پيشرفته میشد. هردو را همان تبری انداخت که درخت تنومند جنگل را... اين فرانگری به آنسوی تمدن ها از کوروش آغاز شده بود میرفت که با آريامهر به انجام برسد ولی در نطفه خفه اش کردند.

خطرناک و بدون شک با سختی ها همراه بود. او نترسيد و قدم به اينراه گذاشت.

او به نزديکان ودر برخی محافل گفته بود، پسرش که به سن قانونی برسد به نفع او کنار خواهد رفت.... ولی با حال و هوایی که در سر داشتند، و با دست هایی که در پشت پرده بود، اورا کشتند تا آن زمان فرانرسد.

دهه آبان ماه روز های تاريخی کشورمان است. روز های زاد روز و روز های پذيرش پادشاهی آن پادشاه سوگند خورده است، برگ زرين تاريخ کشورمان است. نماد 3000 سال تداوم پادشاهی در کشورمان است.

در دوران باستان؛ در مهرگان و نوروز شکر گزاری میکرديم که خشکسالی نشده، دوست نادان و دشمن نامرد و وحشی و رهبر دروغی و قحطی نداده، امروز شکرگزاری میکنيم که چنان پادشاهی داده بود تا در هنگامه حضور ملايان تبهکار افتخار کنيم 3000 سال پادشاهی داشته ايم. تمدن وفرهنگ غنی داشته ايم.

با همه کارشکنی ها، جنگ دوم، اشرار، شرارت های حزب توده، و نهضت آزادی و جبهه ملی در راه آبادان کردن ايران و ساختن کشور پاسداری از خاک وطن از سر او نيافتاد. پايگاه های بزرگ هوایی، دريایی، زمينی در گوشه کنار کشور برپا کرد، جزاير مهم وسوق الجيشی را پس گرفت، قرارداد الجزيره را به منظور تساوی حقوق کشتيرانی در اروند رود، کارخانه ذوب آهن، سد ها، جاده و فرودگاه، راه آهن و بنادر، ارتش مجهز و آموزش ديده، پالايشگاه، کارخانه ماموت پتروشيمی همه و همه که از آن ما بود را ساخت. طلای سياه که در نظر شاه قاجار يک ماده بو گندو بود را بنام ملت ايران کرد، جنگل ها و معادن و آبهای زيرزمينی و زمين زراعتی را آباد کرد.

بيماری های خانمان برانداز، را ريشه کن کرد، دولتمردان نامرد همسايه را سرجايشان نشاند، قوانين بين المللی را احترام گذاشت، تا دنيا احترام مردم ايران را داشته باشد. امور بين المللی کشورمان سرآمد جهان شد. اعتبار دولت شاهنشاهی اعتبار برگ هويت ايرانی شد.

درد ستم ديده ها درد او شد. استعمار ريشه کن شد، بزرگی و نجابت و شکوه تاريخی ايران را به رخ دنيا کشيد، به ترتيبی که تمدن و فرهنگ ايرانزمين مانند عقابی دوباره قوت گرفته بود. ققنوس ايران از سرآغاز زندگی مدرن سخن میگفت.

پيش از اورا با پس از او بسنجيد و مقايسه کنيد. در آن روز ها دختری برای اينکه دوچرخه سوار میشود خود نمایی نمیکرد، زيرا همه يکسان بودند. روزگار عزت وسرافرازی به وجود محمد رضا شاه پهلوی بسته بود. پادشاه ايرانزمين.

محمد رضا پهلوی خودرا در کنفرانس تهران به سران سه قوه، انگليس و روس و آمريکا شناساند. آنروز جوان بيست ويک ساله ای در برابر نمايندگان مردم سوگند خورده بود تا واپسين دم زندگانی پر از ماجرايش به اعتلای ايران فکر کند وپا برجا بماند. او ايستاد تا بگويد «دستم را ببرند هرگز سند جدایی آذربايجان را امضا نمیکنم». شکوه و آسايش مردم ايران از دم زايش تا دم مرگ آرمان او بود.

تاريخ پاسخ بی مهری و نمک نشناسی مردم را کف دستشان گذاشت. آنانی که هنوز با کينه شتری غرض میورزند مشتی ساده انديش وابسته و آلت دست هستند.

او میگفت: «با بريدن نوار گشايش يک درمانگاه يا پرورشگاه وکتابخانه در دل من مسرت و شادمانی فراوانی پديد می آيد. تنها هدف من ارتقاء روز افزون کشور و ملت ايران است و آرزویی جز اين ندارم». او با تحريک ها و توطئه های فراوانی روبرو شد. گلوله خورد، به او تيراندازی شد ولی مجرم را بخشود، اما هرگز خائنين به کشور را نبخشيد.

او ناخدا، خلبان و فرماندهی آگاه بود که اصول و فنون نظامی، جزييات قانون اساسی را با شيوه های اقتصادی درهم آميخته بود و در باره نفت، مس، منابع طبيعی تصميمی میگرفت که منافع کشور فراهم میشد.

اگر اورا به دست قاتلين پزشکی نداده بودند، امروز در بلوچستان وسيستان انبه و موز فراوان توليد میکرديم و به هند و عرب ها میفروختيم. در آذربايجان و خوزستان گندم ونيشکر مازاد داشته وبه کشور های اطراف صادر میکرديم. برق اضافه داشتيم تا به همسايه ها بفروشيم. تمدن بزرگ داشتيم تا به آن افتخار کنيم. مغز های تلاشگر ايرانی وفرنگی را در درون کشور جذب کرده و کار اضافی داشتيم تا به هندی، پاکستانی، افغانی فيليپينی و از جمله رومانيایی و اروپایی بدهيم.

بيگانه ها با ايجاد رژيم مذهبی جلوی همه اينها را سد کردند. ايران متزلزل شد تاهمسايه ها و حسود های منطقه «ارابه های خودخواهی خود را با شلاق به پيش ببرند». اگر خودی ها از نزديک ودور به ما خيانت نکرده بودند امروز با کره جنوبی و ژاپن برابری میکرديم. شايد چين و ژاپن و کره خاورميانه و خليج پارس شده بوديم.

شايسته سالاری همواره نجابت تاريخ 3000 ساله کشورمان بوده و شاه يکی از اين نجبای شايسته سالار بود.

او از بيکاری، کساد، بلا تکليفی، گرسنگی، بی خانمانی مردم دنيا به تنگ آمده بود، تا آنکه در سال 1965 در دانشگاه هاروارد بنياد «لژيون خدمتگزاران بشر» را اعلام کرد. او پرچمی برافراشت که هنوز کسی نمیتواند آنرا برافراشته نگاه دارد و فقر و بی خانمانی در سرتاسر دنيا و از جمله بسيار شديد تر در ايران بی داد میکند.

حسنين هيکل روزنامه نگاری مصری گفته است؛ شاه هرکز نمیترسيد، از آخوند ها نمی ترسيد او يکبار در 15 خرداد پوزه خمينی را به خاک ماليده بود؛ ولی هنوز کومونيست ها با کمک بيگانه هایی از جمله اسراييل اسلحه را زمين نگذاشته بودند. نهضت آزادی و جبهه ملی کينه های شخصی و ترفند های ضد ملی و ضد ميهنی را بکار میگرفتند.

شـاه به نيکسون قبولاند که هيــچ قـدرتی غيرازايـران قادر به برقـراری امنيـت درمنطقه نيست و نيکسون هـم پـذيرفت؛ بشـرط آنکـه برنامه های آمريکارا اجـراکنـد. شـاه زيربارنرفـت و معتقــد بود که ايران دراين طرح ميـبايست مثل يک آمريکا باشـد؛ نه تابعـش... شـاه ازنيکسون خواسـت کارشناسان آمريکائی تابع مقامات ايرانی باشند و ارتباط مسـتقيمی بين او ورئيس جمهور آمريکا وشورای امنيت ملی وکيسنجربرقرارباشد. ايــنکارهاعملـی شــد.

مهمتــرين دليـل اينکه شـاه يک تابـع آمريکا نبود؛ بلکـه بعنوان يک شريک قدرتمندعمل ميکرد؛ مداخلات او درآمريکابـود. درحاليکه اواجازه نميدادآمريکائيها درامورايـران دخالت کنند؛ سرمايه گـذاريهای شاه درآمريکا؛ او را صاحب شـبکه قـدرتمندی درآمريکاکـرده بود کـه درتصيم گيريهای مقامات آمريکائی نقــش مـوثری داشـت. ازجملـه بايد گفـت که همسـرسناتورياکوب جاويتس کــه در استخــدام ايران بود و ماهـی ده هزاردلاردريافـت ميکـرد. ويا کمـک دوازده ميلـيون دلاری شـاه به حـزب جمهوريـخواه؛ کـه هـرگز ازخاطره دموکراتها نـرفت وبعـدها؛ جيمی کـارترآنـراتلافی نمــود.

ايران تنها شايد 700 تن وفادار به تاج و تخت داشت، ولی از 35 ميليون جمعيت بيشتر بیسواد و بی طرف بودند و اکثريت زيادی هم به دليل ايدئولوژی و هم بیسوادی آلت دست بيگانه بودند. اگر اين بی انصاف های بی صفت خيانت نکرده بودند امروز دروازه های تمدن را باز کرده بوديم.

شــاه گفت هيـچ طمعی درخليج پـارس ندارد؛ چون درخليج پارس هيچ چيـز بـا ارزشـی که با خطـريک جنـگ برابری کند؛ وجـودندارد. قصد شاهنشاه قـوی بودن درمنطقه ای اسـت که درآن زندگـی ميکنيم بود. منطقــه ای که ثروت و مصالح وامنيت کشـور ما به آن وابسته است، درآن قـراردارد.

کمـک ايران به سلطان قـابوس برای حفظ ثبات منطقــه بود. مشابه همين کمک ها در منطقه برای حفظ ثبات منطقه میباشد. شـورشيان ظـفارکمونيست بودند و ايرانی و شاهنشاه ضدکمونيست بودند و آرزو آن است که امنيــت منطقه حفظ شـود. نـگرانيش اين بود که پس ازدرگذشت؛ فرزندش نتـواند اينکشور را بصورتی اداره کند که پايه های سلطنت پهلوی مثل زمان اومحکم واستوارباشـد.

او گفته بود: «هــدف مـن بيگمـان جاه طلبـانه وبلندپروازانـه اسـت. ولــی هــدفـی نيسـت که باامــکانات فـراوان مـادی ومعنـوی وباسـرمـايه ســرشـار روحـی واخـلاقی ايـن مملکـت ناممکـن باشــد». نا ممکن هم نبود اگر به ما خيانت نشده بود.

از ماست که برماست...

يــادش بــرای هميشـه گــرامی بـاد

ح-ک
25 اکتبر 2020
سوم آبان 2559